Συνέντευξη των ηθοποιών της παράστασης "Τα Ανάποδα Χριστούγεννα".

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ : Διασκέδαση

Περιγραφή

Ποιος είναι ο ρόλος σας και ποια σκηνή ξεχωρίζετε και γιατί; 

Χρήστος Σωνάκης: Ο δικός μου ο ρόλος είναι αυτός του Φρίξου. Ο Φρίξος είναι ένα ξωτικό που θέλει να είναι ο πιο νομοταγής, ο πιο σωστός στους κανόνες από όλα τα ξωτικά του Άγιου Βασίλη. Με αφορμή την σκανταλιά και στη συνέχεια την ανταρσία των δύο ξωτικών, Φρέντι και Φρέγιας, θα βρεθεί άθελά του σε ένα ταξίδι που θα τους φέρει... αναποδιές. Η τελευταία σκηνή του έργου είναι αυτή που ξεχωρίζω. Γιατί εκεί βλέπουμε όλους τους ήρωες να έρχονται αντιμέτωποι με το κύριο θέμα του έργου, το οποίο δεν θα αποκαλύψω. Ένα θέμα που συγκινεί πάντα όλους μας.

Φώτης Κουτρουβίδης: Υποδύομαι τον ρόλο του Φρέντι. Ενός ατίθασου ξωτικού που θέλει να αλλάξει τα Χριστούγεννα και να μοιράσει φέτος τα δώρα στα άτακτα παιδιά. Αγαπημένη μου είναι η σκηνή που ο Φρέντι συνειδητοποιεί πως τα Χριστούγεννα είναι αναγκαία για όλους όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Εκεί είναι που καταλαβαίνει τη σπουδαία σημασία αυτής της γιορτής. Που δεν ξεχωρίζει καλά και κακά παιδιά, γιατί τελικά το μόνο που έχει ουσία είναι να μοιράζεις απλόχερα σε όλους αγάπη.

Φανή Ξενουδάκη: Εγώ υποδύομαι την Φρίκη και την Φανή, οι οποίες είναι δυο δίδυμες αδερφές που μπορεί να μοιάζουν εξωτερικά, αλλά  διαφέρουν πολύ  στον τρόπο σκέψης τους. Νομίζω ξεχωρίζω την τελευταία σκηνή γιατί είναι μια στιγμή συνειδητοποίησης και αλλαγής για όλους τους ρόλους. Δεν είναι μόνο ότι αλλάζει ο τρόπος σκέψης τους, αλλά ότι πραγματικά ακούει ο ένας τον άλλον και καταλήγουν να φτιάχνουν τα πιο δίκαια Χριστούγεννα.

Γιάννης Βάρσος: Ο ρόλος που υποδύομαι στο έργο είναι ο Φώτης. Ένας «τάρανδος» που αυτοπροσδιορίζεται ως μονόκερως. Ένας μονόκερως που μέσα σε αυτό το «ανάποδο» ταξίδι δεν σταματά να υπερασπίζεται την αλήθεια του και την ταυτότητά του. Η σκηνή που ξεχωρίζω είναι η τελευταία, διότι συμπυκνώνει το νόημα και την ουσία των Χριστουγέννων. Οι λέξεις που βρίσκονται στο κέντρο αυτής της σκηνής είναι η καλοσύνη και η αποδοχή. Οι ήρωες ακούν για πρώτη φορά πως η καλοσύνη πραγματώνεται μέσα από την αλληλεγγύη και το μοίρασμα και εν τέλει μέσα από αυτό το ανατρεπτικό τους ταξίδι γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους, τον αποδέχονται πραγματικά και έτσι αποδέχονται ο ένας τον άλλον. 

Άννα Κλάδη: Είμαι η Φρέγια. Ένα ξωτικό που έχει αδυναμία στα γλυκά και στον Φρέντι! Αγαπημένη μου σκηνή του έργου είναι η πτήση των ξωτικών και του ταράνδου με το έλκηθρο με σκοπό την υλοποίηση μιας αποστολής-έκπληξη! Αυτή η σκηνή έχει δράση, περιπέτεια, ανατροπή, ενώ ακολουθεί μια αναπάντεχη συνάντηση. Δεν μπορώ να πω άλλα... Ελάτε να ζήσετε την  ιστορία μαζί μας!