Για την αγάπη που νιώθουν οι γονείς για το παιδί τους δεν υπάρχει λέξη που να απεικονίζει ακριβώς το βαθμό της. Γι’ αυτόν τον λόγο, από την πρώτη στιγμή προσπαθούν να του προσφέρουν τα πάντα έτσι ώστε να είναι πάντα ευτυχισμένο. Όμως, αυτή η αναγκαιότητα που νιώθουν οι γονείς ότι πρέπει να του προσφέρουν τα πάντα μπορεί να έχει αρνητική επιρροή επάνω του.
Μαθαίνοντας του να έχει ότι θέλει χωρίς να του δίνουμε την δυνατότητα να «παλέψει» μόνο του για να το κατακτήσει, δεν μαθαίνει να προσπαθεί μέχρι να πετύχει τον σκοπό του και δεν αναγνωρίζει την αξία των πραγμάτων. Με κατάληξη, όταν κάτι δεν είναι εύκολο για να το έχει να τα παρατάει με την πρώτη δυσκολία και να περιμένει έως και να απαιτεί να του λύσουν το πρόβλημα οι γονείς του.
Έτσι μεγαλώνοντας δεν αποβάλλει αυτήν την συνήθεια και θεωρεί ότι σε όλους τους κλάδους της ζωής του όλοι οι άνθρωποι που το περιβάλλουν είναι υποχρεωμένοι απέναντι του να υλοποιούν οποιαδήποτε επιθυμία θέλει και όταν δεν ανταποκρίνεται να δημιουργούνται προβλήματα στις σχέσεις του. Επόμενο, λοιπόν, μέσα από όλη την διαδικασία, είναι να μεγαλώσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει αυτοπεποίθηση και δεν αναλαμβάνει ποτέ τις ευθύνες των πράξεων του με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει ένας δυστυχισμένος ενήλικας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της πραγματικότητας και δεν προσπαθεί για τίποτα στην ζωή του που χρειάζεται μόχθο.
Γι’ αυτό καλό είναι σαν γονείς να προσφέρουμε στο παιδί μας ότι χρειάζεται αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να το βοηθάμε να αναπτύξει την ανεξαρτησία του και να πατάει στα δικά του πόδια. Μπορούμε καλύτερα να του δίνουμε συμβουλές για πράγματα που θέλει να επιτύχει αλλά τον δρόμο που θα ακολουθήσει για να κατακτήσει κάθε στόχο να είναι από δική του επιλογή και εργασία.
