Δεν είναι λίγες οι φορές στην καθημερινότητά μας που έχουμε παρακολουθήσει το φαινόμενο του ρατσισμού να αναβιώνει μεταξύ των ανθρώπων. Παρατηρούμε ότι, αντί να επικρατεί η αγάπη και η αρμονία στη μεταξύ μας συνύπαρξη, χτίζονται τείχη με θεμέλια το μίσος και την στοχοποίηση στη διαφορετικότητα του καθενός. Γυναίκες, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, άτομα με διαφορετική εθνικότητα αλλά ακόμα και άτομα με διαφορετικό τύπου σώματος από το πρότυπο της κοινωνίας, είναι ένα μικρό δείγμα από τις ομάδες που γίνονται τα θύματα αυτών των διακρίσεων. Το πιο ανησυχητικό, όμως, γεγονός είναι ότι αυτή η διάκριση επικρατεί και στην καθημερινότητα των μικρών παιδιών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά μαθητών που εκφοβίζονται και περιθωριοποιούνται λόγω του ότι είναι πολύ έξυπνα, πολύ αδύνατα, χαμηλών τόνων και η λίστα συνεχίζεται.
Η διαφορετικότητα των ανθρώπων πολλές φορές καταλήγει δακτυλοδεικτούμενη και απομακρύνεται από το σύνολο αντί να αγκαλιάζεται και να συμπεριλαμβάνεται στον κόσμο της «φυσιολογικότητας».
Έχοντας την ανάγκη από την φύση του, ο άνθρωπος, να υπερέχει μεταξύ των υπολοίπων ενισχύει αυτήν την κατάσταση. Έτσι, «τυφλώνεται» και σταματάει να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντική είναι η διαφορετικότητα που έχει ο κάθε άνθρωπος και πόσο ζωτικής σημασίας είναι για την ίδια του την ύπαρξη. Κοιτώντας την ιστορία ο καθένας θα παρατηρήσει ότι τα μεγαλύτερα γεγονότα της ανθρωπότητας έγινα λόγω αυτής της διαφορετικότητας και όχι επειδή όλος ο κόσμος ήταν ίδιος.
Με την αύξηση των συμβάντων με αρχή τον ρατσισμό και την διάκριση μεταξύ των ανθρώπων αυτό που γίνεται αμέσως αντιληπτό είναι ότι μεγαλώνουμε παιδιά τα οποία δεν αγάπησαν ποτέ τον ίδιο τους το εαυτό, την ίδια τους την διαφορετικότητα και δεν αντίκρισαν ποτέ την ομορφιά του ίδιου τους εαυτού. Έτσι μη γνωρίζοντας την μοναδικότητα τους, αδυνατούν να δεχτούν, να αγκαλιάσουν και να αγαπήσουν και την διαφορετικότητα που κρύβει ο διπλανός τους.
Γι’ αυτό, για να μεγαλώσουμε έναν άνθρωπο συμπληρώνοντας όλα τα κομμάτια του και κάνοντας τον ένα χαρούμενο και ισορροπημένο μέλος της κοινωνίας θα πρέπει να του καλλιεργήσουμε την έννοια της ισότητας.
Όλα τα παιδιά από μικρή ηλικία έχουν την αίσθηση της αλληλεγγύης και της σοφίας. Είναι γεγονός ότι, ένα παιδάκι δεν το ενδιαφέρει εάν έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος από τον διπλανό του, δεν θα κοροϊδέψει κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι και ούτε θα κάνει παρέα με κάποιον με βάση την οικονομική του κατάσταση. Οπότε, όταν αυτή η συμπεριφορά αλλάζει είναι επειδή εμείς οι ίδιοι του μαθαίνουμε να το κάνει αυτό.
Γι’ αυτό θα πρέπει σαν γονείς να βάλουμε στην άκρη όλες τις δικές μας πεποιθήσεις και να μάθουμε στο παιδί μας να σέβεται τον εαυτό του και να το αγαπάει για το οτιδήποτε διαφορετικό έχει. Να του δείχνουμε με παραδείγματα μέσα από το ίδιο του το σπίτι για την ισότητα που θα έπρεπε να επικρατεί σε ολόκληρη την γη. Να του μάθουμε την έννοια της ενσυναίσθησης έτσι ώστε να μπορεί να κατανοεί και να συμπονάει τους ανθρώπους τριγύρω του. Και, τέλος, να το παροτρύνουμε να γίνει ένα κομμάτι από έναν καλύτερο κόσμο χωρίς διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων.
